Όταν το άκουσα για πρώτη φορά – την άνοιξη του 2000 – σκέφτηκα… canyoning, τι ‘ναι αυτό; Εκείνη την εποχή περπατούσα στο βουνό με έναν ορειβατικό σύλλογο και κατάλαβα πως η λέξη canyoning βγαίνει από τη λέξη canyon που σημαίνει φαράγγι. Η παρέα μου, πολύ πιο έμπειροι όλοι από μένα, ξεκίνησε τις προετοιμασίες και να μου δίνει συμβουλές: «Θα χρειαστείς στολή νεοπρέν, καλτσάκια και γάντια – έχεις;» «Αυτά που έχω για το ψαροντούφεκο κάνουν;» «Κάνουν! Παλιά μποτάκια ορειβατικά που δεν σε νοιάζει αν βραχούν και ταλαιπωρηθούν έχεις;» « Έχω!» «Ωραία – κράνος, μπωτριέ, καραμπίνερ και οχτάρι θα τα δανειστείς από το σύλλογο. Σχοινιά θα φέρουμε εμείς. Πάρε ένα σακουλάκι ξηρούς καρπούς, 1-2 σοκολάτες, ένα μεγάλο νερό και μην ξεχάσεις το μαγιό σου» «Οκ.» «Πάμε για canyoning!»
Βρεθήκαμε στο βουνό. Ο καιρός ήταν φανταστικός! Ξεκινήσαμε να περπατάμε κατηφορικά προς την κοίτη του φαραγγιού φορώντας μαγιό και ισοθερμικό φανελάκι – πολύ αστείο θέαμα για το περιβάλλον. Είχε αρχίσει η ζέστη και θυμάμαι να αναζητούμε όλοι τη δροσιά του νερού που ακουγόταν να ρέει μπροστά στην πορεία μας. Αφού φτάσαμε στην κοίτη κι ετοιμαστήκαμε, ντυμένοι όλοι σαν αστακοί, με κράνη, ζώνες και σιδερικά – οι πιο έμπειροι με υιοθέτησαν και με είχαν από κοντά – ξεκινήσαμε να κινούμαστε μέσα στο νερό προς μια άγνωστη κατεύθυνση για μένα.
Η κίνηση μέσα στο φαράγγι ήταν κάτι καινούριο. Προσεκτικά να μη γλιστρήσω στις υγρές πέτρες, ανεβοκατέβαινα, καθόμουν, σηκωνόμουν, πολλές φορές χρειάστηκε να κολυμπήσω σε καταγάλανα, κρύα νερά, να τσουλήσω σε απολαυστικές τσουλήθρες ως που φτάσαμε σε ένα σημείο που πλέον έπρεπε να μπει ένα σχοινί σε ειδικά τοποθετημένους κρίκους για να κατέβουμε με ραπέλ. Αργά και με προσοχή κοίταξα προς τα κάτω και είδα 3 μέτρα καταρράκτη να καταλήγει σε μια καταπράσινη λιμνούλα.
Αφού μου εξήγησαν οι φίλοι μου canyonersτι ακριβώς έπρεπε να κάνω, ώστε να κατέβω με ασφάλεια με το σχοινί, κατάλαβα πως αυτό το σπορ έμελλε να γίνει η πιο αγαπημένη μου δραστηριότητα στη φύση. Το φαράγγι συνεχίστηκε με διάφορες προκλήσεις, περπάτημα μέσα στο νερό, βουτιές, τσουλήθρες και καταρράκτες με διάφορα ύψη για τις επόμενες 5 ώρες, που οφείλω να παραδεχτώ πως ήταν οι πιο απολαυστικές και διασκεδαστικές ώρες που είχα περάσει ποτέ στο βουνό. Έτσι γνώρισα το canyoning.
Στην Ελλάδα έχουμε πλέον πολύ μεγάλη παράδοση στο canyoning. Καταβάσεις φαραγγιών κάνουν οι περισσότεροι ορειβατικοί σύλλογοι, εξειδικευμένοι σύλλογοι που ασχολούνται μόνο με φαράγγια και σπήλαια αλλά και επαγγελματίες οδηγοί canyoning σε πολλά σημεία της χώρας. Το σωστό για κάποιον που θέλει να ασχοληθεί σοβαρά είναι να περάσει από σχολές canyoning, που στην Ελλάδα είναι διαμορφωμένες σύμφωνα με το Γαλλικό σύστημα διάσχισης φαραγγιών.
